خواب پائیزی ...

حوالی ساعت 6 صبح بود که چشمهایم را باز کردم ، پشت سرم عرق کرده بود ، اطرافم را نگاه کردم ، خانه ی خودمان بودم ... نفس راحتی کشیدم !!! هنوز تپش قلبم بالا بود و انگار قلبم داشت با لگد به قفسه ی سینه ام می کوبید ...

 

گذاشتم به حساب شام سنگینی که خورده بودم ، گذاشتم به حساب دیروقتی که خوابیده بودم ، گذاشتم به ذهنیت های شلوغی که دور و بر این نوع از قضیه ها که داشتم !!! همه ی اتفاق شاید چند دقیقه بیشتر نبود ...

من توی هواپیما نشسته بودم و در همان مسیری که قبلا به اصفهان رفته بودم (!) دنبال همان کوه می گشتم (!!) ، کمی بعد درست در کنارمان با فاصله ی نه چندان دور یک هواپیمای دیگر در حرکت بود ، شاید در ارتفاع کمتری از ما (!؟) البته من وقتی یک پسر کوچولو داشت هواپیما را به مادرش نشان می داد ، متوجه آن شدم !! یک چشمم به زمین بود و یکی دیگر به هواپیما که احساس کردم مشکلی دارد ، حالا از کجا به این نتیجه رسیده بودم ، نمی دانم (!) زود گوشی ام را آماده کردم و منتظر وقوع حادثه بودم !! ناگهان هواپیمای بغل دستی ما ، مانند موشک های کاغذی زمان کودکی ، کله اش به بالا رفت و به پشت بطرف زمین رفت !!! و با کله به زمین برخورد کرد و منفجر شد !! چند تا عکس گرفته بودم و چند ثانیه ای هم فیلم برداشته بودم !!! صحنه دلخراش بود ولی بی نهایت زیبا بود (!!) ، از آن زاویه ای که بودیم تماشای چنین چیزی یک فرصت ویژه بود ، صدای مردم در هواپیما بلند شده بود ... من از مهماندار که داشت مردم را آرام می کرد پرسیدم : " آیا ما در آسمان ایستاده ایم !؟ چون این صحنه هنوز دیده می شود ؟ " گفت : " ما داریم توی کریدور پروازیمان یک منحنی را دور می زنیم و برای همین این صحنه هنوز برایمان قابل مشاهده است !! " کمی بعد از بالای محل رد شده بودیم ، به گالری موبایل رفتم و عکس ها را دیدم ، با وضوح خیلی بالایی عکس گرفته بودم و با زوم کردن ، تصویر جالب تر می شد !! بغل دستی ام خیلی ناراحت بود و برای همین نتوانستم ذوقی که از گرفتن و تماشای عکس ها داشتم را نشانش بدهم (!) به اطلاعات عکس مراجعه کردم و دیدم که در قسمت لوکشین نام محلی که عکس از آنجا گرفته شده را نوشته است ، تعجب کردم !! چون داخل هواپیما نه آنتن بود و نه GPS فعال بود !!!! نام محل هم باندازه ی کافی برایم آشنا بود ، برای همین از خواب پریدم ...

 

حالا دیگر بیدار شده بودم و همه چیز تمام شده بود ... در پذیرائی ، کمی روی کاناپه دراز کشیدم ، خنکای پائیز رسما ملموس شده است ، انگار همین هفته ی گذشته نبود که ملت از گرمای هوای می نالیدند ، حالا دیگر همه چیز فرق کرده بود !! خنکی هوا و کمی دراز کشیدن روی کاناپه باعث شد که به خودم بیایم ، هنوز در حال و هوای خوابی بودم که دیده بودم ...

 

بلند شدم ، نصف لیوان آب خوردم ... هوا چند درجه که خنک تر می شود ، یخچال از چشم آدم می افتد !! دوباره به تختم برگشتم و دراز کشیدم ... شب مهمان بودیم و دیروقت به خانه برگشته بودیم و یادم نیست کی خوابیده بودم ولی کمی حساب سرانگشتی می گفت که حداقل 5 ساعت را خوابیده ام !! دوباره به خواب رفتم و ادامه خوابم را دیدم ...

 

این بار توی ترمینال بودم ... نمیدانم چه اتفاقی افتاده بود که مجبور به بازگشت شده بودیم و این بار با اتوبوس !! از وقتی در فرودگاه پیاده شده بودیم از در و دیوار فقط و سر و صدای مربوط به سقوط هواپیما می آمد ، مدیرعامل فرودگاهها داشت توضیح می داد و آخرین صحنه مربوط به هواپیمای متلاشی در مونیتور نمایش داده می شد ، گفت که تعدادی از مسافران سالم مانده اند ، برایم قابل قبول نبود که از آن انفجار کسی سالم مانده باشد ... به دوستم گفتم : " حالا من یک عکس در اینستا می گذارم و ببین که کولاکی می کند !؟ " به من گفت : " آره ... تو داشتی عکس می گرفتی ، کو !؟ " گفتم : " حالا صبر کن ... " ، بلافاصله فیلم چند ثانیه ای که گرفته بودم را در اینستا گذاشتم !! خیلی زیبا و وحشتناک شده بود ، همین جمله را به زبان آوردم و دوستم با خنده گفت : " بالاخره زیبا یا وحشتناک ! " برایش توضیح دادم که یکبار فوتورافچی داشت جریان یک فیلم را تعریف می کرد که داشتند یکی را اعدام می کردند و حلقه دار و محکوم و منظره غروب و ... و هی تکرار می کرد که خیلی قشنگ بود و من به او گفتم وسط گیرودار اعدام کردن تو هم گیر داده بودی به منظره ی غروب و ... !!!!!؟؟

 

عکس بدون شرح بود و با یک هشتک ساده #سقوط !!! خیلی زود صدای لاینقطع آلارم هایی که لایک خوردن مطلب را نشان می داد بلند شد ، طوری که مجبور شدم گوشی را توی جیبم بگذارم (!)) ، سوار اتوبوس شدیم ... از راننده خبری نبود و معلوم نبود کدام گوری رفته بود !!! کمی بعد سروکله اش پیدا شد و راه افتادیم ، یک جائی برای چائی نگهداشت و من چند نفر از دوستان و همکارانم را دیدم ، هیچ نسبتی با هم نداشتند و چگونه به هم رسیده بودند برای بیدار شدنم کافی بود !!

 

دوباره بلند شدم ، ساعت را نگاه کردم ، نیم ساعتی خوابیده بودم !! هیچکدام از اجزای خواب به هم نمی خورد و جالب بودن خواب همین است !!! گوشی ام را باز کردم و طبق معمول ، چک کردنی ها (!) را چشم گرداندم ، از اینکه در اینستا دنبال عکسی بودم که در خواب پست کرده بودم خنده ام گرفت !! هم خوابم می آمد و هم کلافه بودم ، دوباره غلتی زدم و داشتم خوابم را مرور می کردم که از یادم نرود ، خاصیت بدی دارد این نوع خواب ها ، زود محو می شود (!) ، همانطور که داشتم به آن فکر می کردم دوباره به خواب افتادم !! توی اتوبوس با دوستانم بودم ، از آنها پرسیدم : " شما چطور همدیگر را پیدا کرده اید ؟ اصلا چه ربطی باهم دارید که باهم از سفر برمی گردید !؟ " یکی از آنها گفت : " ما فقط باهم هستیم ، و در یک جریان با هم خاطره مشترک داریم ، گفته اند به کسی نگوئیم ولی تو از خودمان هستی و مطمئن هستم که این راز را نگه می داری !! ما جزو بازمانده های آن هواپیما هستیم که صبح سقوط کرد !!! " گفتم : " یعنی از آن حادثه و انفجار ، سالم ماندید !؟ راست است که از قدیم گفته اند ( میندار اسکی اووت توتماز !! ) " ، خندیدیم !! و صدای مردم که داشتند سر راننده فریاد می کشیدند که این دیگه چطور سبقت گرفتن است و داری مردم را به کشتن می دهی (!) باعث شد که از خواب بپرم ...

 

ساعت 9 شده بود و این بار رسما بیدار شده و از جایم بلند شدم !!