زشت و زیبا

امروز دو مطلب برایم برجسته تر بود و برای همین ابتدا آن که زشت تر بود را می نویسم و در ادامه مطلب زیبا را می آورم ... چشمی که می بیند باید زشتی ها و زیبائی ها را باهم ببیند !!

 

امروز به سفارش بانو و راهنمائی مادربانو رفته بودم بازار مسگران تا کمی ورق مسی بخرم برای کارهای هنری و تولیدات صنایع مستظرفه که مادربانو در آن خبره تشریف داشته و شاگردپرور می باشند !!

روز قبل آدرس را بد ملتفت شده بودم و محل های تهیه را اشتباه رفته بودم و برای همین امروز رفتم از بازارچه سماورسازان ( که حالا بیشتر مغازه ها در کار تولیدات کفش و متعلقات آن هستند !! ) ورق یک میلی بگیرم و بعد بروم بازارچه مسگران ( که حالا بیشتر مغازه ها خشکبار می فروشند !! ) و ورق نیم میلی بگیرم !!! اینهم توی پارانتز برای دوستانی که اینجا را می خوانند ؛ ورق یک میلی و ضخیم تر برای کارهای مسطح و ورق های نازکتر برای کارهای حجمی بکار می برند !!!

 

بازارچه سماورسازان برایم مثل کوچه ی قدیمی مان می ماند و باندازه ی سِنم از آنجا خاطره دارم !! هم از مغازه هایش که حالا خیلی هایشان تغییر کاربری داده اند و هم از زورخانه ای که حالا دیگر نیست ولی آن گوشه ی بازارچه هنوز برایمان صدای ضرب مرشد را یادآوری می کند و هم مسجدی که بعد از انقلاب نه تنها نامش را عوض کردند بلکه ورودی هایش را هم عوض کردند و کلا سرو ته شد ولی خاطرات ما تابعی از جریانات دینِ سیاسی نشد و در همان جهت و قبله ماند !!!

 

در روزگارن کمی گذشته ، هر از گاهی به کافه ای می رفتم که بنوعی پاتوق سماورسازان بود و برای همین با سماورسازان و تعمیرکاران قدیمی اش از روزگار دور آشنائی داشتم و یکبار باتفاق هم رفته بودیم برنامه سبلان که در نوع خود بی نظیر بود ، هر کجا مینی بوس توقف می کرد بلافاصله سیزده فقره قلیان در کنار جاده ردیف می شد و کارناوال قلیان شده بود !!! بادش بخیر آن زمان ها قلیان برای خودش حرمتی داشت و هنوز قلیان میوه ای مد نشده بود و پای بچه ها به بساطش باز نشده بود و خلاصه مثل خیلی چیزهای قدیمی برای خودش اهل داشت !!!

یکی از تعمیرکاران قدیمی سماور که حالا شغلشان از تعریف و رونق افتاده جلیل آقا بود ... بدلیل اینکه کمی رنگ چهره اش تیره بود بلافاصله لقب قره جلیل را دریافت کرده بود ( جلیل سیاه !! ) البته برای اصنافی که از ریشه ی صنعت باشند(!) گرفتن این قبیل لقب های فیزیکی نهایت خوش شانسی است و غالبا با القاب غیراخلاقی و شیمیائی یاد می شوند !! فلذا برای خالی نماندن دست ایشان از بازار لقب گذاری ها همسایه ها و آشناتر ها که همسن و سالش بودند " قره جلیل " را پس و پیش کرده و " جلیل قره " کرده بودند و موقع صدا زدن جلیل را مثل خمیر ورز داده و " دلی " ( دیوانه ! ) ادا می کردند و می گفتند " دلی قره " ( بمعنی دیوانه ی سیاه !! ) خدائیش چه آنالیزی کردم این لقب های جلیل آقا را !؟!؟ القصه در برنامه ی صعودی که به قله ی سبلان داشتیم ، این جلیل آقا یک قابلمه ی بزرگ با خودش آورده بود و توی مشکین شهر رفت یک عالمه خرت و پرت برای آشپزی خرید ( منظور سیب زمینی و نخود و ... !! ) موقعی که صعود را استارت می زدیم همه را ریخت توی قابلمه و گذاشت روی شعله ی کم و گفت تا برگردیم این آبگوشت هم می پزد !!! دوستان گفتند : " آخه مطمئنی که نمی سوزد و ... ؟ " گفت : " ظاهر این قابلمه که مثل من سیاه است را نگاه نکنید اندازه ی یک آشپز وارد است و خودش ترتیب کارها را می دهد !! ضمنا می داند که اگر غذا خوشمزه نشود تا آشپزی بعدی نمی شورمش تا از بوی گند خودش به تنگ بیاید !! " در زمان بازگشت از قله یک آبگوشتی به خوردمان داد که تا هفته ها دوستان از آن تعریف می کردند ، ناگفته نماند که موقع خوردن مرا نشانه گرفت و گفت : " اگر خوشمزه نبود بگذارید به حساب اینکه بخاطر این شازده پیاز نزده ام !!! " این هم یک دلیل برای اینکه بدانید چرا برای من عزیز بود !! از بچه ها پرسیده بود که آیا همه با آبگوشت هستند و یکی از دوستان گفته بود که فلانی پیاز پخته نمی خورد ( تقریبا دورآشناترین فرد جمع من بودم !! ) گفته بود به جهنم که نمی خورد ، آبگوشت بدون پیاز نمی شود !! ولی نزده بود و می گفت : " دوست است که برای آدم می ماند ، پیاز می رود و می رود !! " ( چقدر این مطلب سماورسازان حاشیه داشت !!!؟ )

 

وارد بازارچه شده و بلافاصله با چند نفر خوش و بش کردم و یکی از قدیمی ها همراه من آمد و مغازه ای که ورق مسی می فروخت را نشانم داد و خودش همراه من بود تا ورق را خریدم و کارم تمام شد ، نیازی به پرس و جوی قیمت نداشتم و عصر روز قبل مادربانو قیمت را پرسیده بود و می دانستم " ورق یک میلی ، 2000*600 میلیمتر ، 520هزار تومان به وجه رایج مملکت !! "

 

وزن کلی ورق حدود 11 کیلو بود و با طناب بسته و یک مسیر نسبتا طولانی با خودم آوردم و توی مغازه دوستم در بازار کفاشان گذاشتم و رفتم بازار مسگران تا ورق نازک بخرم !! آدرسی که داده بودند مغازه ی یک پیرمرد زواردررفته ی بداخلاق بود و بلافاصله بعد از ورود فهمیدم که بداخلاقی اش از کجا بود !! کمر درد داشت و برای همین حوصله ی جواب دادن نداشت و معلوم بود که سالها چکش کوبیده بود و اعصاب برایش نمانده بود و این از سگرمه هایش معلوم بود !! با ابهت تمام وارد مغازه اش شدم و ورق را با دست نشان دادم و گفتم : " یک متر از این می خواهم !! چند می شود !؟ " گفت : " صدهزار تومان !! " همیشه روی قیمت نمی ایستم و می دانم که یا راست می گویند و یا کلاه می گذارند و قسمت کلاه را بیشتر دوست دارم ، چون به روزی اعتقاد دارم که باید این کلاهها را معاوضه بکنم !!! خودم طناب دور ورق لوله شده را باز کردم و با متر اندازه گرفتم و یک متر را اندازه گرفتم و بنده خدا فکر نمی کرد که آنهمه کاربلد باشم و با یک ترفند خیلی جالب ورق بریده شده را لوله کردم که بیچاره کف کرد !! بعد چون دستگاه پُز نداشت ، رفتم از بانک پول گرفتم و آمدم !! وقتی داشتم پول می دادم دوباره جهت اطمینان پرسیدم : " چند باید تقدیم بکنم !؟ " یک نگاه مشکوکی به من کرد و گفت : " بگذار روی ترازو !! " ورق لوله شده را روی ترازو گذاشتم و سنگ گذاشت ، حدود 550 گرم شده بود !! گفت : " 55هزار تومان !! " اگر همان یکصدهزار تومان را خواسته بود برایم زیباتر بود تا اینکه بیکبار نصف آن را بگوید !! گفتم : " قیمت قراضه ی مس که برای کارخانه می خرند تا به ذوب اضافه بکند حدود 35 الی 40 هزار تومان بود !؟ قیمت ورق چقدر است ؟ " گفت : " البته آن ضایعات عموما سیم و کابل هستند و قیمت آنها گرانتر است ، قیمت مس کیلوئی 25 هزار تومان است !!! "

 

من ظرف مسی نمی خریدم که بگویم روی آن کار شده است ، مس خالص می خریدم که به گفته ی خودش کیلوئی 25 هزار تومان بود ولی داشت از من برای 550 گرم مس ، حدود چهار برابر پول می گرفت !! پول را دادم و با خودم فکر کردم که شاید فکر نمی کند که یکی اگر محاسبه بلد باشد می فهمد که قیمتی که اول می خواست با قیمتی که بعدا گرفت ، هیچ تناسبی با قیمتی که ذکر می کرد نداشت !!! کمی بالاتر از آن مغازه ، در یک مغازه ی دیگر ، ورق را در اندازه های A4 , A5 ، بریده بودند و بصورت قواره ای برای هنرجویان و کسانی که کارهای مسی می کنند ، می فروختند !!! نه در اقتصاد خردمان انصاف مانده و نه در اقتصاد کلان مان !!!!

 

===

 

شب ورق های خریده شده را باتفاق دوستم به خانه مادربانو بردم و در میدان پارک شاهگلی از دوستم خداحافظی کرده و پیاده شدم تا بروم از استخری که به لطف سرما ، اطرافش خلوت است چند تا عکس بگیرم !! هوا سرد بود و سوزان (!!) آدمهای کمی در اطراف استخر بودند ولی همان آدمهای کم باندازه ی کافی غیرقابل تحمل بودند و بوی سیگارشان اذیت می کرد !!! از چند زاویه با موبایلهایم عکس گرفتم ...

 

 سر راهم از نانوائی برای صبحانه دو فقره فطیر محلی گرفتم ( حالا من به ایشلی کوکه چی باید بنویسم !؟ نان درون دار خوب است !؟ اصلا اصطلاح مغزدار برای نان خوب نیست !! ) و ضمنا گفتم کمی هم خمیر بدهد !! زمانی که دوستانم پیتزائی راه انداخته بودند یک نانوائی آمده بود و به آنها خمیر گرفتن یاد داده بود !! شاید یک دلیل هم که پیتزاهایشان بسیار خوشمزه بود بخاطر خمیر نان آن بود !!

 

برای شام پیتزا خانگی داشتیم ، آنهم از نوع نیم متری اش !! هزینه ی پیتزای خانگی ، تازه باندازه ی سه نفری اش ، بیشتر از ده هزار تومان نمی شود ، بگذریم که طعم و اطمینان از سالم بودنش را حساب نکرده ام !! همین پیتزا در بیرون از خانه حداقل 60هزار آب می خورد !؟!؟

واقعیت این است که ما در همه ی صنف ها نیاز به بازبینی قیمت داریم ، نمی شود که تورم نداشته باشیم و اینهمه آشفتگی در قیمت داشته باشیم ، یک جای معادله نشتی دارد اساسی !!